Seyma Sancak

Don Juan’a göre 4 tür insan vardır bunlar: sıradan, avcı, savaşçı ve arif insan.

Kendimi aslında hiç bir zaman sıradan bir insan gibi hissetmedim. Hep farklıydım. Hep farklı hissettirildim diyebiliriz. O parmak ile gösterilen insandım. Depresyon dönemlerimde dahi sıradan bir insan gibi hissetmedim kendimi. Sıradan bir insandan çok çok daha kötü bir durumda hissediyordum kendimi.

Kendim farkına varmadan avcı bir insan olarak büyümüşüm. Bunu nasıl fark ettim? “Benim arkadaşlarım söyle olması gerekir” bir avcı özelliğimiş. Ilk ve en uzun arkadaşımı öyle seçmiştim. Ona bile 20. doğum gününde açıklamıştım: “Seninle FoxBox’ta (oyun parkında) olduğumuz o gün “bu benim arkadaşım olmalı lazım demiştim.” Ne gibi bir özellik üzerine bu seçimi yapmıştım peki? Doğal ve zarif bir insandı. Daha çok yapmışımdır kesin bu gibi seçimleri ama bir tane daha hatırlıyorum. Gel zaman git zaman lisede yapmıştım bunu. Bu seferki özellikler ise havalı ve neşeli olmasıydı seçtiğim arkadaşlarımın. Birde unutmamak lazım üniversiteye geç gitmiştim Türkiye’de dayımların yanında olduğun için. Yani matematik kursuna katılamamıştım. O zamanlar adlarını bile bilmediğim 3 kızın yanına gittim ve kursa katıldılar mı diye sormuştum. Onlarda katıldıkları söylemiştiler. Burdaki özellik belki disiplinli ve düzenli bir arkadaş seçimiydi. Tahmin etmezdim ama o kızlardan biri yani Nakiye diğer adıyla Nakiceycey artık çok samimi bir arkadaşım. Ama ona sonra yine geleceğiz.

Şimdi ise farkına vararak ve bilinçli bir şekilde savaşçı yolunda yürümek istiyorum. “Gönlünün muradını keşfettikten sonra az sayıda avcı savaşçı olur.” diyor Doğan Cüceloğlu. Bence ben gönlümün muradını keşfetme yoluna ilk adımı attım diye düşünüyorum. Hatta ilk adımda fazla adımlar atmış olabilirim.

Kim bilir şu an değil ama belki bir gün arif bir insan olurum. Bilge bir kişiliğe sahip olurum.